De 6-jarige was ooit heel makkelijk met boodschappen doen of door een speelgoedwinkel lopen. Ze kon toen ze net kon lopen al wel helemaal gebiologeerd zijn door een artikel in de winkel en er dan de hele rit door de winkel mee rondlopen, maar als we dan weg gingen en ik vroeg of ze het weer terug wilde leggen, dan hoppelde ze met haar kleine beentjes exact naar de plek waar ze het vandaan had gehaald en legde ze het weer terug.

Nooit gehuil omdat ze het mee wilde nemen. Geen enkele keer.

Ook in de supermarkt gaf ze niets om de dingen die ze daar zag. Geen: ik wil die zak snoepjes. Ik wil dat hebben. Geen gegraai vanaf het zitje in het winkelwagentje naar schappen. Totaal niet bezig met wat ze wilde hebben.

Toen ze bijna vier was veranderde dat pas. Toen begon ze af en toe te roepen dat ze iets héél erg mooi vond. Dat zegt ze nooit, dus ik dacht meteen: oké, dat krijg je!
En daar ging het natuurlijk mis… Langzaam maar zeker kreeg ze door hoe het werkte.

Vorig jaar wist ze nog helemaal niet zo goed wat ze wilde voor haar verjaardag en was ze daar ook helemaal niet mee bezig. Het enige wat altijd op haar lijstje stond was een paard.

Een echte ja.

Dit jaar is alles zo anders. Ze is net na de zomervakantie jarig en heeft de hele zomervakantie gepraat over wat ze wilde hebben en of ik dat even wilde opschrijven op haar lijstje.

Het paard weer bovenaan. Kan best mama, hij kan toch in de tuin? En dan maken we van de schuur zijn stal. Regel dat effe mama. Doen hoor!

Ze wilde glitteroogjes. Liefst alle soorten die bestaan.
Een lang springtouw. Lego Friends. Iets met poopsy en nog wat, en alle andere dingen die ze op reclames ziet. ‘Ik moet ze allemaal sparen mama, dat zeiden ze net op tv!’

Ze kreeg véél voor haar verjaardag, want ze had ook veel kleine wensen en die werden grotendeels vervuld op haar verjaardagsfeestje waar veel (te veel) kinderen kwamen. Maar haar verlangens hielden niet op. Na haar verjaardag was het: ik wil die! Wil je die voor me kopen? Is het duur dan? Niet? Waarom koop je dat dan niet? Heb je dat geld niet bij je? Wél? Je hébt het geld en het is niet duur en ik krijg het niét? Waarom niet?’
Ik ben regelmatig de stomste mama ever.

‘Vraag maar aan Sinterklaas!’, roep ik nu steeds, maar het maakt dat ze nog ruim twee maanden ál haar wensen op me af kan vuren.
Vorig jaar kreeg ze een klein cadeautje met kerst, dus dat zal ze nu ook uitbuiten. Ik zit dus nog 3 maanden met een verwend nest in huis.

‘Mama gaan we weer eens naar Bollo? Vandaag? Morgen? Zeven nachtjes! Ik wil nú.
‘Schat, als ik nou alles zou moeten geven wat je vraagt, kunnen we nevernooitniet naar Bollo!’, zei ik.

‘Oké, dan vraag ik deze knuffels niét, maar alléén maar als jij zegt dat we dan dus naar Bollo gaan! Morgen! Zeven nachtjes! Nee, tien!’

Zucht. Er valt nog een hoop te leren.
(en ja, ook door mij)