De juf sprak me twee weken geleden aan: ‘Begrijp ik nou goed van de juf van groep 1 dat je dochter met Vaderdag altijd iets voor opa maakt?’
– ‘Nee. We hebben het er elk jaar even over en dan vraag ik wat zij wil. Maar tot nu toe wilde ze altijd wat voor mij maken.’
‘Jij bent natuurlijk ook vader en moeder tegelijk!’, zei de juf.

Mensen zeggen het vaak, maar ik hou niet van die uitspraak. Want ondanks dat ik er altijd wat jongensachtiger uit zie  dan de gemiddelde moeder (en me misschien ook wel zo gedraag?), ben ik zeker niet ook nog haar vader.
Want wat is dat eigenlijk, een vader zijn voor je kind terwijl je moeder bent? Naast een extra bundeltje liefde krijgen dan. Naast iemand bij wie je om een snoepje kunt vragen als je moeder net ‘nee’ zei misschien. Of iemand bij wie je uit kunt huilen als je mama weer eens stom doet. In de ogen van mijn dochter is het iemand waarmee ze kan spelen als ik aan het koken ben of andere saaie dingen doe.

‘Nee hoor, ik ben alleen haar moeder’, zeg ik.
‘Oké, maar je doet wel het takenpakket van twee mensen in je eentje’, roept juf.
Daar kan ik het volmondig mee eens zijn.
Eigenlijk best heel terecht dat ik twee knutselwerkjes in een jaar krijg!

Dit jaar praatten we er ook al even over. Ze zei dat ze nu misschien toch wat voor haar vader wilde maken. We kunnen het altijd bewaren voor later.
Ik betwijfel dat ze het nog wil geven als ze eenmaal 16 is en hem een half uur mag ontmoeten, maar het gaat om wat ze nú wil.

De juf vond het een mooi idee en dus kwam de kleuter vrijdag thuis met in haar tas een knutsel. ‘Voor papa.’
Ik moest er van slikken. Het woord ‘papa’ raakt me. Ik had haar zó erg een papa gegund! Een papa is hij niet. Maar het woord ‘vader’ vind ik ook al lastig om te gebruiken, alhoewel ‘donor’ ook zo kil is.
Hij is er niet, en dat is verdrietig.

Er zat een gedichtje op de knutsel:
‘Papa hier, papa daar,
altijd sta je voor me klaar.
Daarom zeg ik vandaag blij:
de allerliefste papa dat ben jij.’

Mijn adem stokte even.
‘Altijd sta je voor me klaar.’
‘De allerliefste papa ben jij.’
Had de juf dat gedichtje er nou niet gewoon af kunnen laten?

Nou ja, hij wás er, ooit. In een ziekenhuis, een jaar voor ik zwanger werd. Om vrouwen zoals ik hun kinderwens te kunnen laten vervullen. En daar ben ik hem nog steeds heel dankbaar voor, dus wellicht is hij toch de allerliefste.

We bekijken samen de tekening die ze maakte.
Ik ben degene met het streepjesshirt.
‘Mijn vader zweeft een beetje’, zegt ze. ‘En hij heeft kaal haar.’
En dan: ‘O, ik ben helemaal vergeten om hem armen te geven!’

Ik vind het prachtig symbolisch. ❤

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

P.S.: Zie ook: Vaderdag (2016) en Prinsendag (2017)