Al vanaf dat mijn kind baby is, vertel ik haar dat ze misschien geen vader heeft, maar dat er wel een man is die mee heeft geholpen om haar er te laten zijn en dat ik hem daarvoor héél dankbaar ben. De verhalen daarover kwamen altijd spontaan en makkelijk, tot het moment dat ze er een keer zelf iets over vroeg. ‘Ik heb geen papa hè?! Waarom eigenlijk niet?’ Toen moest ik ineens heel erg naar woorden zoeken.

Vandaag, Vaderdag, vond ik het weer een dag om er zelf over te beginnen. Ik vertelde kort waarom ze geen vader heeft en eindigde met de vraag: ‘Vind je het jammer dat je geen papa hebt? Of is het wel oké, samen met mama?’
Stralend riep ze: ‘Oké!’, en met een grote glimlach gaf ze me een ontzettend stevige knuffel.

Ik heb zo’n geweldig kind op de wereld gezet, die ‘vader’ van haar moet wel een fantastische man zijn!!

P.S.: Vorig jaar schreef ik er dit blog over: Prinsendag.