Mijn kind heeft een ‘moeilijke’ naam.
Ze kreeg die niet omdat ik graag een hele aparte naam wilde geven.
Ook niet omdat ik graag een naam wilde geven die (bijna) niemand heeft.
Ik gaf haar een naam die ik móói vond. Bijzonder hè?

Mijn kind heeft geen bizarre naam, maar ik heb nog nóóit een volwassene de naam van mijn kind verteld zonder het te moeten herhalen, het vaak te moeten spellen en zonder dat er ogen gefronst werden.
Een enkeling vindt het meteen prachtig, maar alleen kinderen pikken het meestal in een keer op, onthouden het prima en hebben er geen enkel oordeel over.

Mijn dochter heeft twee namen, maar mensen noemen haar bijna altijd bij haar eerste naam. Ik moet vaak herhalen dat haar roepnaam de twee namen samen is.
‘Hoe noem je haar zelf dan?’, wordt me dan bizar vaak gevraagd.
Eh, nou, ‘liefje’ of ‘poppetje’. Maar daarnaast vooral gewoon hoe ze heet. Haar twee namen dus ja. Ik gebruik nóóit alleen haar eerste naam, wel vaak een verbastering van haar tweede naam (om het lekker verwarrend te maken ?)

Nee mensen, ze is drie en kan haar naam nog niet perfect uitspreken nee. Maar dat komt vooral omdat er een R in zit en bovendien kan ze wel meer woorden nog niet uitspreken! Woezel en Pip is nog steeds ‘HoezelePip’, mango is ‘Manjo’ en pinguïn is ‘Pinky’. Cute vind ik dat. Die fase mag nog heel lang duren!
En nee, waarom zou ik het zielig vinden dat ze haar naam niet goed uitspreekt? Ik vermoed dat ze zichzelf prima verstaanbaar kan maken als ze zich inschrijft op de Universiteit!
En ja, héél zielig dat ze er (vooral vanwege de lengte!) wellicht iéts langer over doet voor ze haar naam kan schrijven, maar ze is bijna vanaf haar geboorte helemaal gek op letters en woorden dus er bestaat een kans dat ze het sneller kan dan jouw kind haar naam met maar drie letters kan schrijven!

‘Wat betekent haar naam dan?’
Tja, wat betekent joúw naam eigenlijk? En vraag je dat ook aan de moeder van Anna, Lotte en Sophie?
‘Waar komt het vandaan dan?’
Uit mijn hoofd mensen!
Nee, niet helemaal waar. Haar eerste naam las ik in een boek, 15 jaar geleden, en toen wist ik al dat ik mijn kind (zoon of dochter!) later zo wilde noemen.
Haar tweede naam had ik met een andere schrijfwijze bedacht voor als ze een jongetje zou worden. Ik kon tot twee dagen voor mijn vliezen braken gewoon geen leukere naam bedenken en dus maakte ik er een meisjesversie van.

De naam van mijn dochter is dus vol liefde ontstaan.
Beetje jammer dat mensen graag laten doorschemeren dat ze hem niet mooi vinden.

Maar,… al dit gezegd en gemeend hebbende: toch heb ik ook spijt dat ik mijn kind deze naam heb gegeven. En daardoor misschien ook wel een beetje vervelend dat mensen altijd zo bedenkelijk doen over haar naam.
Maar dat is iets voor een ander blog.