Mijn dochter zag op tv de goocheltruc met de drie bekers en drie balletjes die om de beurt, op een magische manier, dwars door de bodem van de bekertjes heen gingen.
Ze vroeg direct om drie bekers, pakte zelf drie stuiterballetjes en probeerde het zelf ook. Het was mooi om van de zijlijn toe te kijken hoe verbaasd ze was dat het bij haar niet lukte. Ze deed het toch echt precies hetzelfde: balletje op het bekertje, twee andere bekertjes er overheen, met een toverstafje zwaaien, mooie goocheltruc roepen en: KABLAM!

Niets.

Dat hele blije meisje dat klaar stond om verwonderd te worden en te juichen, zakte op een stoel neer als een springkussen waar de lucht uit verdwijnt.
Wat. Een. Teleurstelling.

Samen zochten we online de uitleg op. Aha, het was een trúc!
Vijf minuten later zat ze al te oefenen.

Ik keek mee. Genietend van haar enorme plezier. Van hoe gemotiveerd ze bleef om er beter in te worden. Hoe enorm ze moest lachen als er weer een balletje door de bodem leek te zijn gaan. Hoe ze kleine aanwijzingen meteen oppikte en hoe ze er zelf een verhaal omheen verzon. Hoezeer ze op een echte goochelaar-in-de-dop ging lijken.

Na de truc vijfduizend keer gezien te hebben ging ik even naar boven om te zien of ik niet toevallig nog een wasje moest draaien. En een bed moest verschonen. O, ik moet ook nog even stofzuigen!
Kleuter liet zich nergens door afleiden of ontmoedigen en oefende druk door.
Ze voerde een goochelshow voor mij op en haar blik als ik deed alsof ik het niet snapte: Goud!

‘Vertel eens hoe je dat deed!’, eiste ik meer dan ik het vroeg ik.
‘Nee, dat mag écht niet. Goochelaars vertellen dat niet!’
Het niet mogen uitleggen van een truc (ondanks dat deze gewoon duizend keer op YouTube staat) intrigeerde haar wel. Want waarom eigenlijk niet?
We hadden het daar nog heel veel over. Dat het ook best jammer is, want een ander je truc leren is ook heel leuk! Maar ja, als je een échte goochelaar bent, en dat is ze nu wel, na zo lang oefenen, dan mag dat gewoon niet. Dat vond ze heel duidelijk.

Ik zei: ‘Vertel je het me wel als ik heel smekend: ‘Alsjeblieieieieft?’ vraag?’
Deze truc heeft ze zelf ook al onder de knie. En als ze er pyppyoogjes bij op zet, werkt dat soms prima!
‘Nee! Een goochelaar mag het niet verklappen!’
– ‘Maar dan krijg je een snoepje van me!’
‘ECHT?’ Heel blij keek ze me aan.
‘Zou je het me dan wel verklappen?’
Ze moest daar even over nadenken en twijfelde. Nee, dat mag niet hè. Eígenlijk wilde ze wel een snoepje, maar ze zou het NIET vertellen!
‘Dan krijg je tien snoepjes! Een hele zak snoep! Vijf zakken snoep!’ Ik keek tot hoe ver ik kon gaan.
‘… NEE!’
Onverbiddelijk, dat kind van mij.
‘Dan vind ik het heel stom!’
‘Ik vertel het NIET!’
‘Dan wil ik nu even niet meer met je spelen!’ (O jee, ga ik hier over het randje? Ze weet toch wel dat we het spelen? Tuurlijk!)
‘Ik ga het NIET vertellen!’

Duidelijk. Kleuter is zo stevig als een huis. Ze gaat deze truc NOOIT uitleggen.
Aan NIEMAND!

De volgende dag kwam haar vriendinnetje spelen en die kreeg als eerste haar goocheltruc te zien. Vriendinnetje was heel verrast en riep: ‘Nou moet je wel zeggen hoe het werkt, anders vind ik het NIET leuk!’
‘Tuurlijk!’, riep kleuter en het Grote Geheim vulde de kamer.