Mamablogs? Leuk! Ik lees ze graag: überpositieve moeders die alles geweldig vinden aan hun kinderen en alles eromheen, en de in mijn ogen meer realistische mama’s die vertellen dat ze het heeeerlijk vinden als de vakantie weer voorbij is. Top!

De eerste soort mamablogger kan ongegeneerd schrijven zonder enige terughoudendheid. Iedere moeder zal liefdevol de blog lezen en met een feelgoodgevoel de blog weer wegleggen.
(Tenzij je het moederschap helemaal niet zo rooskleurig ervaart misschien.)

De tweede soort mamablogger is gegroeid afgelopen jaren. Ikzelf vind het alleenstaand moederschap zwaar, ben niet altijd de leukste moeder als ik zodra ik ga zitten ‘mamaaaaa’ hoor en vind dus graag herkenning in blogs van moeders die ook graag wat meer tijd voor zichzelf hebben.
Maar zó jammer dat die laatste blogmama’s altijd disclaimers schrijven aan het einde van hun blog. Je wordt er mee dood gegooid:

• ‘Dit is mijn persoonlijke mening, die hoef je niet te delen.’ Deze vind je vooral als het gaat om… (je raad ze al) wel/niet vaccineren en borstvoeding/kunstvoeding, maar ook bij andere onderwerpen. Niet deze ene zin, maar een volledige alinea. Of twee.
• ‘Begrijp me niet verkeerd, ik hou heel veel van mijn kinderen.’ Duh, natúúrlijk, dat snapt iedereen! Toch?
• ‘Ik zou zo weer voor kinderen kiezen, ik zou mijn kinderen niet kunnen  missen, maar.’ Snap ik! Gaan we toch ook gewoon van uit?!
• En de makkelijkste disclaimer die iederéén kan gebruiken, ook als niet-blogger: iets negatiefs/zwaars vertellen en afsluiten met een tot huilens toe lachende emoticon: ’03:00 uur am: De kat plaste net op bed, twee kinderen geven om de beurt over, de derde heeft al drie keer een luier geleegt in zijn romper (en in zijn haar) en mijn man slaapt hier gewoon doorheen. ??’

Goed hoor moeders, dat positief blijven. En je kunt soms inderdaad maar beter lachen om de situatie en het proberen te relativeren, maar als iedereen begrijpt dat je, as we speak, je ogen uit je kop aan het janken bent, dan mag je dat toch gewoon zeggen?

Ineens is iedereen vóór als het gaat om het delen van je (al dan niet postpartum) depressie, de hele #MeToo beweging. Fijn! Goed! Maar bij minder zware onderwerpen wordt al zo vaak gereageerd met (al dan niet gepubliceerde) rollende ogen, wordt het genegeerd, had je nooit kinderen mogen krijgen als je er zo over denkt of moet je niet zo ontzettend zeuren want dit wist je toch toen je koos voor kinderen!
Pff, ook een slechte nacht gehad, medemoeder?

Waarom komt bij nare, niet invoelende reacties nooit een disclaimer?
Laten we gewoon ongegeneerd klagen als we het zwaar hebben (zodat we ook die depressie voor blijven). En laten we de moeders die klagen een hart onder de riem steken. En als je toch graag een zure reactie wil geven, kies je dan ook even uit een van de onderstaande disclaimers?

• Ik heb al drie nachten niet geslapen, ben moe en dus reageer ik onaardiger dan ik normaal zou doen
• Mijn espressomachine is stuk (breng me cafeïne, nu!)
• Ik ben op dieet (en reageer alleen positief op een snickers!)
• Ik ben gestopt met roken
• Ik zou het liefste wél alles met terugwerkende kracht anders doen maar durf dat niet hardop te zeggen (ook dit mag, weet je!)
• Ik ben gewoon een gigantische zeikerd (weet iemand nog een goede therapeut?)

Het zou fijn zijn als dáár emoticons van werden gemaakt, dan is meteen helder dat de reactie zo niet is bedoelt, hoeft de goedbedoelende schrijver zich niet meer te verontschuldigen voor zijn mening en kunnen we de zure moeder misschien ook nog eens een hart onder de riem steken.

Idee?

PS: Ik schreef eerder een blog over verontschuldigende moeders. Je leest het hier.